Γλυκές αναμνήσεις
Βλέπω τα μεγάλα παιδιά κάθε πρωί που πάω την κόρη μου στο σχολείο και ειδικά τους τελειόφοιτους με το άγχος να χτυπάει κόκκινο! Από το πρωί είναι με τα βιβλία τους αγκαλιά και φαντάζονται πώς θα είναι οι εξετάσεις, ποια είναι τα SOS, πότε θα τελειώσουν επιτέλους από αυτό το βάσανο και πότε να φύγουν και να μην ξαναπατήσουν το ποδάρι τους στο σχολείο ΠΟΤΕ!!! Έλα όμως που καθώς τα χρόνια περνάνε όλα τα δύσκολα της σχολικής ζωής ξεχνιούνται και το μόνο που μένει είναι μια γλυκιά ανάμνηση… Σαν να σε έχει κατακλύσει κάποιο πνεύμα έρχεται στο στόμα σου η φράση «Αχ, να ξαναπήγαινα και πάλι σχολείο». Μπορεί διαβάζοντάς το να γελάς αγαπητέ/η τελειόφοιτε/η -οι μεγαλύτεροι σίγουρα με κατανοείτε- αλλά αν διαβάσεις παρακάτω νομίζω ότι κάποια στιγμή θα πιάσεις τον εαυτό σου σίγουρα να νοσταλγεί και ας μην έχεις κλείσει ακόμα οριστικά πίσω σου την πόρτα του σχολείου. Άλλωστε ο στόχος είναι αυτός, να καταλάβεις ότι μπορεί το σχολείο να έχει τα ζόρια και τις δυσκολίες του, αλλά πάντα στο τέλος μένει το καλό...
Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω για:
Τους συμμαθητές και πάντα φίλους. Είναι μια γενική αλήθεια ότι οι φιλίες που δημιουργούνται στα σχολικά χρόνια μένουν αναλλοίωτες στο χρόνο -φιλίες τύπου μπότοξ! Σίγουρα στην πορεία θα γνωρίσεις πολύ κόσμο, ειδικά στο πανεπιστήμιο και στον μετέπειτα εργασιακό σου χώρο, αλλά ποτέ καμιά δεν θα είναι αντίστοιχη. Θα μου πεις γιατί αυτό; Μα φυσικά γιατί με αυτούς τους ανθρώπους γνωρίστηκες στα πια αθώα χρόνια, περάσατε άπειρες ώρες μαζί και πάνω από όλα σε γνώρισαν και τους γνώρισες στην πιο χάλια φάση σου, εμφανισιακά και πνευματικά -γιατί την εφηβεία δεν την λες εύκολη- και παρόλα αυτά σε αποδέχτηκαν και σε αγάπησαν γιατί τιμούσαν το ρητό «αγάπα το φίλο σου με τα ελαττώματά του» ή γιατί πολύ απλά όλοι είχαν τα ίδια χάλια…
Τους καθηγητές! Όσο περίεργο ή ακόμα και διεστραμμένο σου φαίνεται είναι αλήθεια. Κάποιους καθηγητές σου όχι μόνο δε θα τους ξεχάσεις ποτέ αλλά θα τους αναζητάς και θα τους μνημονεύεις. Θυμάσαι με καημό και αγάπη τον μαθηματικό ή τη φιλόλογο που σε εξέταζε όταν δεν είχες διαβάσει αλλά πάντα σου έβαζε βαθμό και αν τολμούσε να σου κάνει παρατήρηση του την έλεγες και από πάνω.
Τις κοπάνες. Ναι, ρε φίλε γιατί η κοπάνα στο πανεπιστήμιο δεν μετράει αφού σε κάποια μαθήματα δεν είναι υποχρεωτικό να πας, ούτε παίρνεις απουσία και στην τελική μπορεί να μην καταλάβει και κανένας ότι λείπεις. Επομένως δεν έχει σασπένς, δεν έχει πλάκα. Δεν χρειάζεται να ψάχνεις να βρεις δικαιολογίες για να μπεις το τελευταίο 5λεπτο της ώρας και να μην πάρεις απουσία, ούτε κάνεις διαγωνισμό δικαιολογίας με τους συμμαθητές για να κερδίσει ο πιο έξυπνος τον τίτλο του/ της “ Δικαιολογία of the day”. Στα πολύ καλά της εβδομάδας ή του μήνα, εκεί έπεφτε και χειροκρότημα. Και να μη μιλήσω για το κρυφτούλι μέσα στην πόλη έτσι ώστε μη σε πάρει κάνα μάτι, σε καρφώσει στη μάνα και δε βγεις το σαββατοκύριακο.
Τις φάρσες. Και φυσικά δεν αναφέρομαι σε αυτές της πρωταπριλιάς που ήταν αναμενόμενες και μάλλον επαναλαμβανόμενες και αποτυχημένες αλλά στις άλλες, τις καθημερινές: την σπασμένη καρέκλα στο συμμαθητή, το άνοιγμα της τσάντας, το βάψιμο των γωνιών του θρανίου με κιμωλία (δε θα αναφερθώ στο λόγο αλλά ο νοών νοείτω), τα χαρτάκια που φυσούσαμε μέσα από το άδειο στυλό στο κεφάλι του μπροστινού -και να προλάβω μερικούς ακραίους, όχι αυτό δεν είναι σχολικός εκφοβισμός… Είναι μαθητική πλάκα!
Τα ραβασάκια. Είμαι σίγουρη ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να έχει περάσει από τα θρανία και δεν έχει γράψει ραβασάκι. Τετράδια, θρανία, χαρτάκια παντός τύπου -ακόμα και περιτυλίγματα από τσίχλες- έχουν χρησιμοποιηθεί προκειμένου να γραφτούν σχόλια, κουτσομπολιά, ερωτικά τραγούδια και φυσικά τα αγαπημένα και πάντα διαχρονικά σκονάκια. Πραγματικά αν οι μαθητές έγραφαν στα τετράδια με την ίδια μανία που γράφουν τα ραβασάκια θα ήταν όλοι άριστοι…
Τον πρώτο μεγάλο έρωτα. Είναι αλήθεια ότι όλοι μας έχουμε ζήσει τον πρώτο μεγάλο μας έρωτα στο σχολείο. Είτε ήταν ο νεαρός/η, πρωτοδιοριζόμενος/η καθηγητής/τρια της φυσικής είτε ήταν εκείνος ή εκείνη που καθόταν στο πίσω θρανίο και δεν πολυχωνεύαμε στην αρχή αλλά μετά τη φάγαμε τη χλαπάτσα, όπως και να είχε ήταν ο πρώτος δυνατός και αθώος έρωτας, η πρώτη προσέγγιση, τα πρώτα πονηρά γελάκια, τα πρώτα άγουρα φιλιά.
Τις σχολικές εκδρομές και δράσεις. Μην αναρωτιέσαι γιατί. Γιατί πολύ απλά είναι οι πρώτες. Είναι η πρώτη φορά που πας κάπου χωρίς τους γονείς, με τους κολλητούς σου, με λεφτά και με τις ευλογίες των γονιών σου! Είναι η πρώτη φορά που συμμετέχεις σε θεατρική ή μουσική παράσταση, σε ομάδες και διαγωνισμούς με σοβαρή θεματολογία, σοβαρό έπαθλο και -το πιο σημαντικό- νιώθεις απίστευτα δημιουργικός/η και ελεύθερος/η να εκφραστείς χωρίς φραγμούς, χωρίς ύλη, χωρίς παπαγαλία και αποστήθιση, χωρίς βαθμολογία. Ό,τι κάνεις για πρώτη φορά ποτέ δεν το ξεχνάς.
«Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα πάλι παιδί, λίγο να βρισκόμουνα στις ίδιες τάξεις, στα ίδια θρανία, με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία...»